آسیب‌شناسی کار گروهی در سازمان‌های کشور

«کارگروهی» عبارت است از مجموعه تلاش­های آگاهانه، منسجم و هماهنگ افراد برای دستیابی به هدف یا اهداف مشترک که هم­افزایی را نیز در پی دارد؛ موضوعی که همواره یکی از دغدغه­های اجتماعی و از مسایل کلیدی در سازمان­های کشور بوده است. از این رو هدف اصلی پژوهش حاضر، آسیب­شناسی کارگروهی در سازمان­ها بوده که جهت دسته­بندی این آسیب­ها، از الگوی سه­شاخگی مشتمل بر آسیب­های رفتاری، ساختاری و محیطی بهره برده شد. پژوهش حاضر بر حسب نوع داده­های مورد استفاده، کمّی؛ برحسب هدف، اکتشافی و بر حسب نتیجه، کاربردی بوده است. جامعه آماری پژوهش، کارکنان یکی از سازمان­های مردم نهاد در تهران که فعالیت­هایش مبتنی بر گروه و در قالب کارهای گروهی انجام می­شود، بوده است. روش نمونه­گیری، تصادفی خوشه­ای؛ حجم نمونه، 384  نفر و ابزار پژوهش نیز پرسشنامه محقق­ساخته بوده است. نتایج پژوهش نشان داد که آسیب­های موجود در مسیر تحقق کارگروهی مشتمل بر 48 شاخص می­باشد که مواردی چون «فقدان سیستم ارزیابی عملکرد»، «عدم آموزش کار گروهی به اعضا»، «شناخت ناکافی از محیط کاری سازمان»، «وجود تعارضات حل نشده در گروه» و «غیرقابل اندازه­گیری بودن اهداف»، به عنوان مهمترین آسیب­ها و «عدم وفاداری اعضای گروه و رهبر به یکدیگر»، «وجود جو رسمی و غیر راحت بین اعضا» و «عدم اعتماد اعضای گروه و رهبر به یکدیگر» به عنوان کم­اهمیت­ترین آسیب­ها شناسایی شدند. همچنین در حالی که بین دیدگاه پاسخگویان در خصوص آسیب­های ساختاری و محیطی بر حسب سن ایشان تفاوت معناداری مشاهده نشد پاسخگویان در گروه سنی کمتر از 30 سال در مقایسه با سایرین، بیشتر بر آسیب­های رفتاری کارگروهی تاکید کردند.